Cemal Ersen'in bugünkü köşe yazısında yazdıklarından bazı bölümler:

Öncelikle şunu söyleyelim; hakem faktörü hariç son dönemlerde izlediğimiz en keyifli maçlardan biriydi. Hemen ardından da ilk 20 dakikayı irdeleyelim. Trabzonspor savunmasının en önemli oyuncusu Durica, sakatlık geçirip tedavi için saha kenarına geldiğinde kullanıldı köşe atışı. Atiba kafayla arkaya aşırttı, boş kalan Rhodolfo’ya topu ağlara yollamak kaldı. Haa, Durica oyunda olsa savunma kurgusu böyle bozulur muydu? Gol bu kadar kolay olmazdı.

(...) Peki, Oğuzhan’ın ilk sarı kartı gördüğü pozisyonun benzerinde, yine Mehmet Ekici’nin yüzüne indirdiği darbeye ne demeli? İki faul arasındaki fark, ikincisine ikinci sarı kartın çıkmamasıydı. Mete kardeşimiz kusura bakmasın, bu düzeydeki hakemlerin yapmaması gereken hataları görünce, güzel futbol adına üzülüyor insan.

Beşiktaş gibi yüksek tempoyu seven ve ligimizin en baskılı futbol oynayan takımı karşısında iki farklı geriye düşüp, maça ortak olmak kolay iş değildi. Trabzonspor’un bu becerisinin ardında yatan, yediği gollerden sonra gösterdiği refleksti kuşkusuz. Rakibi gibi alan savunmasını iyi yapınca, kaptığı toplarla doğrudan Beşiktaş kalesine yönelme şansı buldu. Sayısız fırsat yakaladı, lakin o son vuruş yetersizliği, eşitlik sayısının gelmesini engelledi. N’Doye ve Ekici biraz daha özenli olabilse, Karadeniz ekibi sahadaki müthiş mücadelenin karşılığında puan çıkarabilirdi. (...)